Nie pisałem długo, bo najpierw był świąteczno-noworoczny detoks od polityki i internetu, a potem nastąpiły zmiany w Salonie24 do których musiałem się przyzwyczaić. Wspomniana tygodniowa zmiana otoczenia wpłynęła na mój punkt widzenia i nabrałem dystansu do elektryzujących doniesień medialnych. Bo czyż problemy bohaterów jakiejś telenoweli są mniej prawdziwe od treści przekazywanych przez byłego hipisa stojącego obok smutnej pani? Jakież to przerażające fakty uzasadniają rotacyjny strajk w ciemności i zimnie? Przypomniała mi się na to wszystko piosenka zespołu Izrael z ich pierwszej płyty. To oni pierwsi opisali zjawisko, nazywane dziś tak modnym terminem postprawdy.
Możecie mieć inne wrażenie, ale mi się wydaje, że zacytowany tekst jest dziś zdecydowanie bardziej aktualny niż w latach 80-tych. OK wiem, że wtedy na przykład rzecznik rządu J. Urban kłamał jak z nut, ale to było takie oczywiste. Nawet on nie udawał, że w to wierzy. Każdy wiedział, że jest tylko aktorem w teatrze pseudopolityki. Aktorem, który może i wymyśla swoją rolę, ale to wciąż tylko rola. Dzisiaj, pomimo pewnych powierzchownych podobieństw, żyjemy w diametralnie innym państwie i może dlatego nie zauważamy, że docierające do nas słowa są przejawami kłamstwa o wiele subtelniejszego niż tępa propaganda PRLowskiego rzecznika rządu.
Zawsze lubiłem nikiforystyczne kapele w rodzaju Kryzysu czy wczesnego Izraela, choć zdaję sobie sprawę, że ich muzycy nie cierpieli na nadmiar umiejętności wirtuozerskich. Mimo to, dokonując małej parafrazy cytatu, który zaczął okołoświąteczną zadymę, chciałbym powiedzieć:
Moi czytelnicy kochani, muzyka łagodzi obyczaje. No i co, narzekalscy na nowy Salon24? Jest lepiej niż w sejmie, bo redaktor I. Janke nie zablokuje mi za to bloga. A miało nie być o polityce :)
